Kirli işler'de bu hafta Karacaahmet mezarlığındayız. Bu haftaki durağımız bugüne kadarki en zorlu araştırmamız oldu. Çalışma ortamından mı bilmiyorum ama insanlar hiç yardımcı değil herkes çok sert ve gergin. Fotoğraf çekebilmek ve röportaj yapabilmak için bir sürü izinle uğraşmamız gerekti.Sonunda bir mezarcı ve bir yıkayıcı ile görüştük. Yıkayıcı fotoğrafını vermek istemedi ama çalışma yerini ve yıkama odalarının fotoğraflarını çektik
Mezarcı Muzaffer Gümüş
Yeni kazılmış bir mezar
Mezarları kazma anına denk gelmek çok zor çünkü mezarlık çok büyük ve hiç bir çalılşanın nerde ne olduğundan haberi yok. Her sorduğumuz görevli bi yerlerde olması lazım araştırın diye cevap veriyor. Sonunda Muzaffer Gümüşü bulduk, 20 dk önce bir mezarı gömmüş kapatmış toprak şiş duruyor. Biraz konuşmak istiyorum kendisiyle, yaptığı işin zorluklarını öğrenmek istiyorum. 20 yıldır bu işi yapıyormuş. İlk başladığı zamanlarda çok zorlanmış işin fiziksel boyutu değil hergün birilerini toprağa vermek ilk yıllarında psikolojisini etkilemiş. O dönemlerde aile bağları güçlenmiş, bu kadar çok ölüm gördüğü için hergün Gaziantep'teki ailesini arayıp hal hatır soruyormuş.Ölümün her an yaşanabilecek ve aslında çok sıradan bir şey olduğunu anladım o zamanlarda diyor. Böyle bir iş yapmak karakterde temel değişimler meydana getiriyor elbetteki, Muzaffer Gümüş'te bunu gözlemliyorum. Şu dünyada ne olursa olsun doğal karşılayacak gibi bir hali var. Günde 5-6 mezar kazıyormuş Gümüş artık iş fiziksel olarak zor gelmeye başlamış. Hem psikolojik hem fiziksel olarak ağır bir iş günde 10 saatini mezarlıkta geçiriyor. Bütün gün toprak içinde. Gün boyunca sadece yeni mezarlarda kazmıyor asıl zor olan iş bazı eski mezarları düzenliyor. Bu işleme denk geliyoruz isimsiz bir mezar kötü bir hale gelmiş ve taşınacak. Mezar taşı kırılmış, taşıma işlemi gerçekleşmeden önce taşı kaldırıyoruz mezarcı Muzaffer yıllardır toprak altında bekleyen kemikleri taşıyacak, taşımadan önce bir fotoğraf çekmemize izin veriyor. Taşı kaldırır kaldırmaz bir kafatası görüyoruz. İlk defa bir kafatasını bu kadar yakından görüyorum, mezarcı Muzaffer ise bütün gününü böyle şeyler görerek geçiriyor...
Açılan mezardaki kafatası
Mezarcı Muzaffer ile olan görüşmemizi bitirip Gasilhaneye gidiyoruz, burası ölü yıkama yeri. Birisinin bizimle konuşmasını umuyoruz ama umutlarımız çok yüksek değil herkes çok gergin.
Gasilhaneye giden yol ve solda boş mezarlar
Gasilhaneye giriyoruz ilk başta bizi içeri almıyorlar gidip izin alıp tekrar geliyoruz. Sadece fotoğraf çekme izni veriyorlar personel ile konuşmak yasakmış ama biz bir yıkamacı ile konuşup koparabildiğimizi koparıyoruz.İçeride garip bir koku var, her tarafta tazyikli su veren hortumlar ile bir temizlik sürüyor. Adının Orhan olduğunu öğrendiğimiz bir yıkamacı ile biraz konuşuyoruz.Yan odada bir yıkama işlemi var ama tabiki görüntüleme izni vermiyorlar ilk başta maktul'ün ailesinin böyle bir şeye izin vermesi imkansız.Orhan günde en az 3 ölü yıkıyormuş. Böyle bir işi nasıl seçer bir insan diye soruyorum. Herkes bir şeyler yapmak zorunda sen yapmassan o yapmassa bu işi kim yapacak diyor. Yaptığı iş sanki ona zor gelmiyor ama onda da garip tam olarak adlandıramadığım bir enerji var burdaki çoğu kişide olduğu gibi.Orhan bize çalışma alet edavatlarını ve yaptığı işlemleri kısaca anlatıyor. Anlattıkları bizler için yapması imkansız şeyler ama o bunları çok rahat anlatıyor. İşi gerçekleştirmenin zorluğu bir tarafa sadece bu soğuk ve garip kokulu ortamda bulunmak bile bu hayatta yapılabilecek en zor işlerden biri olarak görünüyor.
Gasilhane'de bir oda
Yıkamada kullanılan kova ve maşrapa
Personelin yıkama esnasında kullandığı giysiler ve malzemeler
Yıkama odasından farklı bir açı ve hortum
Bu haftaki araştırmamız gerçekten yaptığımız en zor meslek oldu. Hem bizim haberi oluşturmamız hemde gördüğümüz çalışma ortamı ve işin yapılışı olarak mezarlıkta yapılan her işin dünya üzerindeki en zor işlerden biri olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.
Foto haber
İnceleme için teşekkürler çok yardımcı oldu,ama keşke maaşlarınıda sorsaydiniz
YanıtlaSil